Stilstaan bij
Plotseling een mens in nood, een verscheurd
gezicht, ogen uitgebeten, verkrampte handen,
weten: help hem, zeg wat, neem zijn angst en
wanhoop op je, wees niet zijn zoveelste beul,
dit ogenblik beslist, deze kans keert
nooit, hij brandt in je hart, nog een seconde
en hij blijft schroeien, maar doorlopen zonder
zelfs om te kijken, proberen of je vergeet.
Schouders optrekken. Ik kan hem toch
niet losmaken, ik moet mij niet willen
bemoeien met vreemde zaken, ieder zijn lot.
Zo een stad vol, steden, straat na straat,
iedere voetstap een wereld van ogenblikken
die mij waarachtig spreken, die ik zwijgen laat.
Gabriël Smit